Naarmate je ouder wordt, leer je meer dingen. Dingen die je allemaal moet zien op te slaan op je eigen “interne harde schijf”. En die raakt gewoon nooit vol. Je kunt iedere dag blijven leren. Of je dat nu bewust of onbewust doet. Je hoeft nooit iets weg te schrijven naar een geheugenkaart. Je kunt werkelijk alles onthouden. Als het je interesse maar heeft. Want dat is wel een belangrijk gegeven. De Duitse naamvallen zijn bij mij dus nooit blijven hangen. Gewoon omdat ik ze niet interessant genoeg vond om te onthouden. Had ik een externe harde schijf gehad, dan had ik ze daarop kunnen zetten. Maar gelukkig hebben we nu internet, met allerlei handige zoekmachines. We hoeven nu niet alles meer te onthouden.
Dat was vroeger wel anders
Zeker in de tijd dat het nog helemaal niet gebruikelijk was dat iedereen kon lezen en schrijven, was het menselijk geheugen van essentieel belang. Want je kon niet even googlen naar de eetbaarheid van een bepaalde paddenstoel. Dat moest je gewoon weten, anders werd je er erg ziek van. Ik weet zelf nog dat er geen mobieltjes waren. En dus kende ik alle telefoonnummers van mijn vriendinnen gewoon uit mijn hoofd. Dat kon iedereen. Nu kan ik, als ik heel goed nadenk, het vaste nummer van mijn ouders nog intikken als het moet. Maar veel verder kom ik niet. De relevantie is weg.
Oude mensen gaan vaak terug in de tijd
Bij veel oude(re) mensen lijkt het verleden meer te leven dan het heden. Gebeurtenissen uit het verleden kunnen ze zich feilloos voor de geest halen. Maar wat ze gisteren hebben gegeten, dat weten ze niet meer zo 1-2-3. Het menselijke geheugen is hier ook een raar ding. Want het verleden is in dezen niet meer echt relevant. Weten waar je huis staat wel. Toch hoor je met enige regelmaat dat een oude(re) man of vrouw het eigen huis niet meer kan vinden.
Hier en daar plopt zomaar een laatje open
Van de week zat ik naar een programma te kijken waarin allerlei vragen beantwoord moesten worden. En wat denk je? Ik wist het grootste deel van de antwoorden. Heus niet omdat ik zo slim ben, maar vooral omdat ik alles wat ik interessant vind blijkbaar opsla in een laatje in mijn hoofd. Daar zit die informatie mooi opgeborgen, tot iemand er ineens iets over wil weten. Latente kennis noemen ze dat: kennis die wel aanwezig is, maar waarvan je eigenlijk niet eens wist dat je het bezat. Gek hé, zo’n menselijk geheugen!